İş hayatınız nasıl?

mutlu musunuz? ben mutlu değilim iyi bir işim olmasına rağmen

2 yıldır çalışıyorum o kadar çabalamama rağmen kimse değer vermiyor ilk defa kendimi değersiz hissediyorum

İlk önce insanın kendisine değer vermesi gerekiyor ama. Bazen kendimizi unutup değersizleştirebiliyoruz. Elbette size değer veren çokça insan vardır.
Hayat sadece işten ve çalışmaktan ibaret değil.
Bu tarz zamanlar durup düşünmek gerekiyor bence. Mesaj olarak görüyorum. Arıza var ve motor ışık yaktı. En kısa sürede gerekli müdahale yapılmazsa motor yatak sarabilir

Sanirim ulkemizin genel durumu heryerde bencil dusuncesiz yaratiklari gordukce benimde keyfim kaciyor mutsuzluk veriyor


İs hayati zaten apayri konu ben emekli oldum cok mutluydum hic ptesi sendromu yasamadim

Sağlığınız yerindeyse sevdikleriniz yaninizdaysa kimseye muhtac degilseniz şükredip yasamaktan başka sansimiz yok

Merhaba hocam
İnsan, hayatının her döneminde çeşitli şekillerde imtihan oluyor.
Allah öncelikle sağlık ve huzur versin, onların yeri doldurulamıyor malum.

Kendi adıma konuşayım, iş hayatında muhatap olduğum insanlarla ailemden daha çok görüştüğüm için güvenilir insanlar olmaları gerekiyor. İş için de iki motivasyonum var; para ve mesleki tatmin.
Son iş yerim birçok insanın çalışmak isteyeceği bir yer olmasına rağmen, bahsettiğim beklentilerimin hiçbirini karşılamadığı için ve artık psikolojimi olumsuz etkilediği için kendi isteğimle ayrıldım.
Başka bir yer çok farklı mı olacak? Hayır.
Fakat devam etmek, kendimi değersiz hissettirecekti.

Parasal olarak zengin bir adam değilim ama işi bıraktıktan sonra çok daha mutluyum.
Önceliklerinize göre bazen sabretmek, sabrın tükendiği yerde de radikal kararlar almak gerekebiliyor, aldığınız kararlar kağıt üzerinde mantıksız olsa da hayat hesap kitaptan ibaret değil, psikolojik ve bedensel sağlığımı hiçbir işten daha değersiz göremezdim.

momentS7 dedi:

mutlu musunuz? ben mutlu değilim iyi bir işim olmasına rağmen

2 yıldır çalışıyorum o kadar çabalamama rağmen kimse değer vermiyor ilk defa kendimi değersiz hissediyorum

Genişletmek için tıkla ...

Günümüz koşullarında İnsani değerlerin oldukca azaldığı, dostluk, yardımlaşma, paylaşım gibi kavramların yerini, bencillik, hasetlik, kendi dışında ki hayata kayıtsız kalan insan ilişkileri biçimi oluştu, bunun sosyolojik ekonomik bir çok nedini var, doğal olarak her birey bundan etkileniyor, kimi için önemli, kimi için hiç bir anlam ifade etmeyen kavramlar.
Kendi ilgi alanlarınızla ilgili uğraşlar geliştirmeli, hobi edinmeli, samimi bulduğunuz güvendiğiniz bir kaç insan yetiyor bu hayatta.
Unutulmamalısı gereken önemli bir şey “ iş yerindeki insanlar sizin çalışma arkadaşlarınızdır, dostlarınız değil” profesyonelce düşünmek gerek.

Degerli yada degersiz hissedilsek ne olacakki yap isini bas git 18 yil olacak baktim olmuyor takiyorum kulakligimi yapiyorum isimi harika…

İş hayatım nasıl?
Şuan işim yok.

Özel sektörde çalıştığım zamanları yazayım,
Yöneticiler, müşteriler ve aynı iş yerini paylaştığım insan müsveddeleri; iş hayatını katlanılmaz hale getiriyordu. Çok nadir "insan evladı" diyebileceğim kişilerle karşılaşıyordum. Etik ve iş ahlakı yok, yalanla iş çevirmek hat safhada idi. İş saatleri yetmiyor, evde dinleneceğim vakte kadar göz dikiliyordu; raporlar, toplantılar, eğitimler, iş seyahatleri vesaire... Paranın hatrına katlanıyordum...
Ayrıldım da kurtuldum...

Sektör değişikliği yapma arefesindeyim,
biraz zor ve sancılı bir süreç yaşıyorum.
Ancak sonuçlanınca huzura ereceğim umarım.

Imkiani olan herkes kendi işini yapmalı..
Not: Ücretli çalışanım

MrEngineer dedi:

Imkiani olan herkes kendi işini yapmalı..
Not: Ücretli çalışanım

Genişletmek için tıkla ...

Ücretli çalışan çok masum geliyor kulağa. İşci diyelim biz ona en azından gerçekleri yansıtıyor.

İşçi hep ezilir söz hakkı yoktur. İşten kafalarına göre çıkartırlar işçileri. Vestelde son 1 yılda 20 bin kişilik ekipten 6 bin kişi çıkarıldı küçülme adı altında. Vestel sadece bı örnek.

Kendi işini yapmak da çoğu sektörde imkansıza yakın. Ya esnaf olacaksın ya da 0 dan iş kuracaksın. Çok büyük sermayeler, çok büyük fikirler gerek.

Diyelim ki sermayeyi buldun. Fikir kötüyse sermayeden olursun.

Ya da fikiri buldun, sermayen yoksa 5 kuruş etmez. İkisini de bulan yürür gider. Yazması ne kadar kolay değil mi keşke yazmak kadar kolay olsa bunlar.

Vallahi bugün iş ile ilgili eşime söyleniyordum konuyu gördüm 13 yıldır bir firmadayim iyi sartlarim var fakat sabah git akşam gel çok yormaya başladı. Ailemle daha fazla vakte ihtiyacım var . Sanırım kısa zaman sonra çılgınlık yapacağım

golfcu91 dedi:

Vallahi bugün iş ile ilgili eşime söyleniyordum konuyu gördüm 13 yıldır bir firmadayim iyi sartlarim var fakat sabah git akşam gel çok yormaya başladı. Ailemle daha fazla vakte ihtiyacım var . Sanırım kısa zaman sonra çılgınlık yapacağım

Genişletmek için tıkla ...

Böyle vakit aradığınız iş istiyorsanız sadece sabah ve akşam çalışan bı iş var:

Servisçilik.

Ancak İzmir İstanbul gibi yerlerde servis plakası milyon liralar. Manisa gibi sanayi şehri olan ama metropol olmayan yerlerde 1 milyon lira, geliri de kendi araban varsa 80-100 bin civarı tanıdıklardan tastikli. Kendine 0 ayarında araba alırsan da 1.5 milyon kesin gider bu arada. Sermaye ve elde yatkınlık varsa sabah 9 akşam 5 arası boşsun

en kötüsü bencil insanlar

Sektör değiştirmek bir çözüm değil, kumara benzer belki daha kötü iş arkadaşlarıyla karşılaşabilirsiniz. İnsanlar tarafından onaylanmayı yada değer görmeyi beklemek sizi her zaman beklenti içine sokacaktır. Burada en mantıklı olan davranış kimseden bir beklenti içine girmeden size değer vermeyen insanları yok gibi saymak...

'Fazladan izahat, Lisanen kabahattir'

Stressiz bir işte çalışıyorum kendi adıma gelecek düşüncem yok çünkü benden geçti ama 4 yaşındaki kızımı bu ortamda nasıl büyütüp eğitebilirim onu düşünüyorum. Refah derecesi yüksek insani değerleri yüksek bir ülkede yaşaması için bir baba olarak elimden geleni yapmaya çalışacağım. Genel konuşacağım biz işçiler mavi beyaz yakalılar patronlarımız ve aileleri daha iyi ortamlarda bizim kurduğumuz hayalleri yaşasınlar diye çalışıyoruz. Bizim başka bir amacımız yok. Tek avunduğumuz nokta mutlu bir yuva iyi bir eş güzel bir çocuk ya da çocuklar ve kimseye muhtaç olmamak. Şükretmiyorum şükür ederek bir yere gelinmiyor malesef. Sözde sosyal laik öz de ise kapitalist ve emperyalist bir ülkede yaşıyoruz diyeceğim budur.

Sözde kurumsal berbat bir özel okulda daha da berbat yöneticiler ve iş arkadaşlarıyla çalışırken tam tersi iyilikte bir yere geçince dünyam değişmişti.

Fakat orada da rahatlığın rahatsız etmesinden olacak arkadaşlarla bir dil okulu devralıp işten ayrılmıştım. Pandeminin denk gelmesiyle battık... ve maaşlı çalışan olmanın ne büyük lüks olduğunu o dönemde zor yoldan öğrenmiştim.

"En kötü iş işsizlikten iyidir" yaklaşımıyla yine kendini "kurumsal" sanan bir yerde hayretler içerisinde çalışıyorken ne yapıp ne edip uğraşa uğraşa, ilanlara başvura başvura, eskilerle görüşe görüşe o rahatlığın rahatsız ettiği yere dönme fırsatım oldu.

Hibrit çalışma, evden çalıştığın için IKEA çeki ve aylık internet faturası desteği, evden çalıştığın günler için yemek çeki, servis kullanmadığın için yakıt yardımı, duş ve soyunma dolapları, özel sağlık sigortası, erken veya geç işe başlama ve bitirme saatleri... ve hepsinden önemlisi kültür. Herkesin birbirine değer verdiği ve geliştirdiği, dinlediği kapsayıcı bir kültür... Böyle bir yer bulmak evet zor olabilir fakat bulunmaz değil ve bulunduğunda da değerini bilmek gerekiyor. Hayatımın en büyük pişmanlıklarından birisidir bir macera uğruna buradan ayrılıp arada 2.5 yılı çöp etmek...

Burada dahi pozisyonlar arası geçişlerde tabii ki zor veya durgun dönemler olacak fakat adapte olmak mümkün.

Benim kariyerimde çıkardığım en büyük ders başka bir iş bulmadan mevcut işten ayrılmamak. Yani başka bir iş bulmadan gemileri yakmamak; işsizlik ilk başlarda insanı rahatlatabilir fakat süreç uzadıkça "keşke çalışmaya devam etseydim" dahi dedirtebilecek seviyede rahatsız edici bir durum. Kendim zor yoldan öğrendim ve çevremde bunu yapan birçok insanın pişman olduğunu gördüm.

Hayırlısı olsun, enseyi karartmayın. Dibin dibinden gelen biri olarak yazıyorum...